Η μητέρα του πέθανε 38 χρονών. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και τον έκλεισε σε ένα δωμάτιο που έφτιαξε έξω από το σπίτι. Μεγάλωσε μόνος του. Παντρεύτηκε έκανε δυο παιδιά. Η γυναίκα του με ψυχιατρικά προβλήματα έφυγε γρήγορα από τη ζωή. Τα παιδιά του πήγαν στο ορφανοτροφείο, ούτε να τα ζήσει δεν είχε. Έμεινε χωρίς δουλειά και συνέχισε να ζει κάτω από ένα μπαλκόνι. Γειτόνισσα του έδινε φαγητό και το «Δωςημίν σήμερον» στον Αγ. Νικόλαο. Και μια μέρα πέθανε εκεί έξω από το καμαράκι του στο κέντρο του Βόλου.Τον βρήκαν μέρες μετά.
Κάποτε λέγαμε για την μοναξιά που υπάρχει στη Δύση και μας έκανε εντύπωση που η Μεγάλη Βρεττανία δημιούργησε Υπουργείο Μοναξιάς. Στην Βρετανία υπάρχουν πολλοί πολίτες πάνω από 75 χρονών που ζουν παντελώς μόνοι. Ένα μεγάλο ποσοστό δεν μιλάει σε κανένα άνθρωπο, ούτε φίλο, ούτε συγγενή για περισσότερο από ένα μήνα. Λένε ότι οι περισσότεροι γιατροί δέχονται ασθενείς όχι γιατί έχουν κάποιο πρόβλημα αλλά πηγαίνουν εκεί για να μιλήσουν.
Βεβαίως όλα αυτά συμβαίνουν στην «κακή» δύση εμείς εδώ στην «καλή» χριστιανική Ελλάδα δεν είναι δυνατόν κάποιος να νοιώσει μοναξιά. Αυτά βέβαια αποδείχτηκαν ότι είναι οι συνηθισμένες βεβαιότητες ενός κόσμου που έχει αλλάξει εμπρός στα μάτια μας και εμείς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει.
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η Ελλάδα έχει πρωτιά στην αίσθηση της μοναξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένας στους δέκα νοιώθει συχνά μοναξιά ενώ τέσσερις στους δέκα θα συναντήσουν μέλη της οικογένειας τους και τους φίλους τους μία φορά μόνο το μήνα. (Για αυτούς που θέλουν όλα τα στοιχεία https://www.kathimerini.gr/society/1031526/protathlites-sti-monaxia-oi-ellines/)
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μοναξιά αυτή βρίσκεται στην πρωτεύουσα. Και πάλι θα κάνει λάθος. Θυμάμαι πάντα μια άλλη ιστορία. Ήταν ένα σπίτι που ζούσαν τρεις αδελφές μεγάλες σε ηλικία. Ο μόνος που τους επισκέπτονταν ήταν ο ταχυδρόμος. Μια φορά πήγε και χτύπησε το κουδούνι και κανείς δεν απάντησε. Πήγε στο παράθυρο και τις είδες και τις τρεις κάτω, στο πάτωμα. Ήταν άρρωστες και δεν είχαν έναν άνθρωπο να τους φέρει ένα ποτήρι νερό και προσπαθούσαν να συρθούν να φτάσουν ως τη βρύση»
Αν πληκτρολογήσεις «Πέθανε μόνος στο Βόλο» θα δεις τραγικές ιστορίες. Ο Βόλος είναι ενδεικτική πόλη κάθε πόλη σέρνει τις ιστορίες της μοναξιάς της χωρίς κανείς μέχρι τώρα να έχει κάνει τίποτα.
Η μοναξιά δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό φαινόμενο δημιουργεί ψυχολογικές αντιδράσεις που οδηγούν είτε στην άνοια, είτε σε άλλα ιατρικά προβλήματα ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι υγιείς. Οι μέχρι τώρα μελέτες δείχνουν ότι ένα δέκα τοις εκατό των ανθρώπων που πάσχουν από άνοια κατέληξαν εκεί γιατί υπέφεραν από μοναξιά.
Η Βρετανία έφτιαξε Υπουργείο μοναξιάς αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Και αν θέλεις να βρεις την λογική να λύσεις ένα πρόβλημα δεν καταφεύγεις στις καινούργιες λύσεις. Αναζητάς λύσεις σε παλιά βιβλία. Όπως λένε αν θέλεις να διαβάσεις κάτι καινούργιο διάβαζε τα παλιά και αν θέλεις να βρεις κάτι παλιό διάβαζε τα καινούργια.
Λέγεται ότι ο Ιησούς δεν ήρθε να δημιουργήσει μια καινούργια θρησκεία αλλά να δημιουργήσει μια οικογένεια. Αυτή η οικογένεια ονομάσθηκε «εκκλησία» παίρνοντας το όνομα της από την συνέλευση των πολιτών της Αρχαίας Ελληνικής πόλης και παραπέμποντας στη δημιουργία μιας διαφορετικής στη λογική, πολιτείας όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι οι στενές ανθρώπινες σχέσεις.
Και πραγματικά ενώ οι θεραπευτές και διάφορες ασκητές εκείνων των χρόνων δρούνε μόνοι τους ο Ιησούς από την αρχή δημιουργεί μια παρέα που τους ονομάζει φίλους. Από αυτή την παρέα άλλοι είναι πιο κοντά και άλλοι πιο μακριά ανάλογα με τον βαθμό που μπορούν να τον καταλάβουν.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί οι φίλοι του. Βλέπουμε ότι είχε και άλλους φίλους όπως τον Λάζαρο που στην παρέα του πήγαινε να ξεκουραστεί από τις περιοδείες . Αυτόν τον φίλο που έκλαψε και που ανέστησε (Ιωαν.11)
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι μετά από το θάνατο του Ιησού αυτό τελείωσε. Μα δεν τελείωσε τότε άρχισε και μάλιστα κατέκτησε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Γράφει στις Πράξεις των Αποστόλων 4,32. «Όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Κανείς δεν θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του ήταν δικό του, αλλά τα είχαν όλα κοινά.»
Μπορεί αυτός ο τρόπος να λειτουργήσει σήμερα; Η απάντηση εξαρτάται από εμάς. Αν μιλήσουμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία που αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στην ελληνική κοινωνία το πνεύμα αυτό θα έπρεπε να υπάρχει σε κάθε ενορία. Οχι ότι δεν γίνεται αλλά σίγουρα δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της πλειονότητας των ενοριών. Η ενότητα των πιστών επιτυγχάνεται με την συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία αλλά εδώ θα πρέπει, ίσως να προστεθεί αυτό που ήταν στην πρώτη λειτουργική πράξη της εκκλησίας , το κοινό γεύμα που σε αυτό θα μπορούσε να είναι καλεσμένοι όλοι πιστεύοντες και μη πιστεύοντες και ειδικά αυτοί που είναι μόνοι.
Αυτό μπορούν να το επιχειρήσουν και άλλες ομάδες αρκεί να έχουν μια κοινή πίστη που δεν διαχωρίζει το σύνολό τους με τους άλλους. Και το λέω αυτό γιατί πολλές φορές μια πίστη σχηματίζεται εναντίων κάποιων ανθρώπων ή ομάδων. Αυτό δεν δημιουργεί κοινότητα αλλά δημιουργεί οπαδούς. Χρειαζόμαστε κοινότητες ανοιχτές που μπορούν να αγκαλιάσουν το μοναχικό άνθρωπο χωρίς εξαιρέσεις και διαχωρισμούς.
Σήμερα όσο ποτέ καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος έγινε πολύ ευάλωτος. Κατακλυζόμαστε από ένα πλήθος πληροφοριών για κινδύνους σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνουμε. Και σήμερα κατανοούμε ότι ίσως να μην τον καταλάβουμε ποτέ. Μετά από επιδημίες και σεισμούς είμαστε αρκετά ώριμοι πιστεύω να καταλάβουμε ότι αν δεν δημιουργήσουμε κοινότητες θα αφανιστούμε όχι από φυσικούς κινδύνους αλλά από την μοναξιά που μας συνθλίβει.
Ας μην λησμονήσουμε ποτέ ότι το όνειρο του Ιησού για τον κόσμο είναι : «ινα ώσι εν» (Ιωαν. 17,22) Όλα να γίνουν ένα. Πολλοί αναφέρουν τον Παράδεισο και την κόλαση ως μέσο μεταθανάτιας αποπληρωμής. Δεν υπάρχει πουθενά όμως αυτό στο Ευαγγέλιο. Αυτό που αναφέρει είναι ότι παράδεισος είναι ένας τόπος που κατοικούν οι φίλοι και κόλαση είναι ένας τόπος που κατοικούν άνθρωποι μόνοι. Μόνο που αυτούς τους τόπους τους φτιάχνουμε εμείς.
